dag 28

Als er een begin zit aan de reis, dan hoort er ook een eind bij. Na 28 dagen rondreis in Amerika was deze dag voor ons aangebroken. 

Gisterenavond nog even de laatste beetjes van de koffers rangschikken en zorgen dat het allemaal gaat passen. En dan vanmorgen om 4 uur Amerikaanse tijd opgestaan! Om 5 uur met de taxi naar het vliegveld, door de douane en dan de lucht in. Het opstijgen was niet zo' n pretje, maar ik vind opstijgen sowieso niet prettig. Na een vlucht van ongeveer 5 uur en verschillende rondjes boven het vliegveld om het onweer te vermijden, landden we in Houston. De bagage hoefden we niet op te pikken, die ging automatisch al naar de boeing 777, vers uit de hangar (vroeg me nog wel even af of dat een goed teken was haha). Lekker de tijd om nog even een hapje te eten met z'n allen. Sam nam 2 bagels, Tom en Roel wat van de Italiaan en Luuk en ik een hapje Chinees. Toen de buikjes vol waren nog even wachten bij de gate en dan hup, het vliegtuig in. Sam kreeg van de steward zijn wings! 

De piloot had er zin in, want hij vertelde voordat we überhaupt nog maar aan het taxiën waren, dat we voor op het schema lagen. Turbulentie is niet fijn. Vooral niet als je drinken over het randje klotst en je eten van je tafeltje zweeft. Piloot Phil begreep dat en ging iets hoger (of lager, kweet het niet meer zo goed) vliegen. Naast turbulentie is het ook niet fijn als de piloot vraagt of er een dokter aan boord is en of die zich dan even wil melden. Ik heb geen idee wat er aan de hand was, want ik mocht niet gaan kijken hahaha, ben tenslotte geen dokter.

Thom en Luuk hadden een luxe vlucht, want zij hadden ieder 3 stoelen tot hun beschikking en dus ook 3 tvtjes. En ze konden lekker slapen, voor zover dat ging. Sam, Roel en ik zaten gezellig naast elkaar. Af en toe het 'gordijntje' open om een prachtige lucht te zien.

De piloot kreeg zowaar gelijk, want we landden 35 minuten eerder dan gepland. Bij de bagageclaim was het druk. De 117 tellende marchingband uit Indonesië stond ook op hun bagage te wachten, dus ff wachten! Toch kwam onze bagage redelijk snel en om iets na half 9 zaten we al in de limo die ons rond kwart over 10 thuis afzette, alwaar opa Jan, oma Willy en oma Riet ons stonden op te wachten. Nu werd het een kwestie van wakker blijven, want anders zijn we vannacht weer wakker. En na anderhalve dag wakker zijn, is dat knap lastig!

Dit was het dan, ons avontuur in Amerika. Ik hoop dat jullie een beetje genoten hebben van onze belevenissen. Ik ben de komende tijd druk bezig met het uitzoeken van ongeveer 5000 fofo's haha. Prachtig land, een hele belevenis, maar ik was ook wel weer blij dat ik die Dikke toren zag staan :-)

CU!